15 دی ماه 1373 از راه می رسد. جلسه شوراي فرماندهان نیروی هوايي به مدت سه روز در کيش برگزار شده بود و قرار بود تا تيمسار ستاري براي مراسم اختتاميه سخنراني کند.

ساعت 9 صبح به تيمسار يميني، اطلاع داده شد که هواپيماي تيمسار ستاري تا ده دقيقه ديگر در باند فرود مي‌آيد. او به اتفاق ساير فرماندهان جلسه را تعطيل کردند و به استقبال تيمسار رفتند.
هواپيماي تيمسار در باند نشست و او به همراه معاونان خود از آن پايين آمد و به سمت سالن برگزاري جلسه به راه افتاد.
تيمسار در جلسه دو ساعت سخنراني کرد و چنان حرف مي‌زد که همه از حالت حرف زدنش متعجب شده بودند. نکاتي را در باره آينده نيرو به فرماندهان متذکر شد، که انگار وصيت نامه مي‌خواند.
تيمسار و همراهان او پس از صرف ناهار به مقصد اصفهان پرواز کردند.
هواپيماي «جت استار» غرش کنان در آسمان پايگاه اصفهان ظاهر شد و اندکي بعد روي باند ايستاد و تيمسار و همراهانش از پلکان هواپيما پايين آمدند. فرمانده پايگاه به استقبال آمده بود. احترام نظامي گذاشت و با عرض خير مقدم، اعلام کرد که پايگاه براي بازديد تيمسار فرماندهي آماده است.
تيمسار از همان جا بازديد را آغاز کرد. ابتدا به گردان نگهداري رفت و مرحله کار «اورهال» کردن يکي از هواپيماها را مشاهده کرد و گفت: «تلاشهايتان دارد به نتيجه مي‌رسد.»
سپس به انبارهاي تدارکاتي رفت. سرهنگ شاه حيدري يک روز قبل از تهران به دستور تيمسار آمده و انبارها را براي بازديد آماده کرده بود. تيمسار يک به يک قطعات موجود در انبارها را بازديد کرد. اين کار سه ساعت به طول انجاميد.
بعد از بازديد، در گوشه يکي از انبارها که براي پذيرايي در نظر گرفته شده بود، تيمسار و همراهان جمع شدند.
بعد از پذيرايي مختصر دسته جمعي براي ادامه بازديد به انبار قطعات هواپيما رفتند.
تيمسار وقتي قطعات را ديد با خوشحالي غير قابل وصفي گفت: «بحمدالله براي اورهال کردن هواپيماهاي موجود کمبود قطعه نداريم.»
برق انبار بعدي اشکال پيدا کرده بود و تيمسار براي اينکه آنجا را نيز بازديد کند با چراغ قوه اين کار را انجام داد و قطعات موجود را به دقت بررسي کرد.
در چهره تيمسار خوشحالي زايدالوصفي ديده مي‌شد که براي سايرين جاي تعجب بود.
تيمسار رزاقي از ميرعشق‌الله (فرمانده پایگاه اصفهان) پرسيد: «شما چه کار کرده‌ايد که تيمسار اين قدر خوشحال هستند؟»
ميرعشق‌الله گفت: «نمي‌دانم، ولي فکر کنم ايشان خوشحالي‌اش از بازديد خوبي است که داشته‌اند.»
کم‌کم خورشيد بساط خودش را از ديوار انبارها برمي‌چيد و با رفتنش سوز گزنده‌اي را به جا مي‌گذاشت.
 تيمسار لحظه‌اي احساس سردي کرد، زيپ کاپشنش را بالا کشيد و نگاهي به خورشيد در غروب نشسته انداخت و اين آخرين نگاه تيمسار به خورشيد روز پانزدهم ديماه بود.
با صدای اذان، در همان گوشه انبار قطعات، نماز را به جناعت خواندند و پس از بازديد از آخرين انبار با تعجب از فرمانده خود شنيدند که بايد به سرعت به طرف تهران حرکت کنند.

اصرار تيمسار ميرعشق الله و چند نفر از همراهان بي نتيجه بود. عليرغم همه تدارکهايي که ديده شده بود فرمانده، خرسند از ديدن نتايج تلاشها براي تعمير هواپيماها اصرار بازگشت داشت، به ناچار همگي راهي باند فرودگاه شدند.
خداحافظي به سرعت انجام شد و هواپيما اوج گرفت. تیمسار ميرعشق الله از باند به ترمينال آمد.
دژبان در ورودي، احترام نظامي گذاشت و با نگراني گفت: «تيمسار! هواپيماي جناب ستاري سانحه ديده.»
ميرعشق الله در شگفت از آنچه مي شنيد به رمپ پروازي بازگشت و سراسيمه خود را به برج مراقبت رساند.
آتشي بزرگ از دور هويدا بود و کادر برج مراقبت همه مضطرب و غمگين در انتظار خبرهاي دقيقتري بودند.
تمسار با عجله خود را به محل سانحه رساند. گروهي از دور در اطراف آتش راه مي رفتند. اميدي در دلش جوانه زد با خود گفت: «ظاهراً سرنشينان هواپيما زنده اند.» اما با رسيدن به محل سانحه دريافت که نيروهاي گروه ضربت در اطراف هواپيما به فعاليت مشغول بوده اند.
از تصور آن که پيکر پاک دوستانش در محاصره آن آتش عظيم است بر خود لرزيد. با شتاب به سمت شعله ها دويد اما معاونش دست او را به عقب کشيد. ميرعشق الله دستش را با فشار رها کرد و فرياد زد: «چرا باور نمي کنيد، اين آتش سوزنده نيست، جايي که ستاري باشد تکه اي از بهشت است.» صداي او که به سوي آتش مي دويد در سفير شعله ها محو شد.